Уянмас инде...

Әнкәм истәлегенә

Минзәләнең кышы бигрәк салкын,

Үлем сулышы кебек тоела;

Агачлардан бәсләр,

Күзләремнән яшьләр

Һаман... һаман...һаман коела...

Күзләремнән яшьләр коела,

Булмасынчы гомер буена.

Юк, салкыннан түгел,

Бу - кайгыдан...

Елау түгел, бары моң гына;

Үз бурычын әнкәм төгәлләде,

Зур йокыга талды моң гына.

Ул йокыга талды тын гына,

Шуңа күңел сагыш, моң гына.

Кышкы карлар алар тиздән эрер,

Җир яз суын эчеп туялмас;

Кошлар килер,

Гөлләр уянырлар -

Әнкәм генә инде уянмас...

Өзелеп теләсәм дә уянмас...

Иңнәремә кулын куялмас.